Jego wysokość potencjał utleniania-redukcji.

Rozdział 5 z książki D. S. Aschabach „Woda żywa i martwa przeciwko wolnym rodnikom i starzeniu”.

 

Potencjał reakcji oksydacyjnej określa właściwości katolitu.

Na Zachodzie rozpowszechnione jest zdanie, że wiele antyoksydantów neutralizuje wolne rodniki przez oddanie im własnego elektronu. W wyniku takiej reakcji one same zmieniają się w wolne rodniki, lecz bardziej słabe i niezdolne do wyrządzenia szkody. Następnie na skutek skomplikowanych reakcji biochemicznych są wyprowadzane z organizmu.

Można również wytłumaczyć w ten sam sposób mechanizm działania antyoksydacyjnego wody żywej, uwzględniając jej ujemny potencjał redoks (rys. 8), wskazujący na przewagę reduktorów, a zwłaszcza ujemnego wodoru i elektronów.

Rys 8. Potencjał reakcji oksydacyjnej wody żywej (stopień aktywacji 2) od -70 do -200 mV.

W celu zmierzenia potencjału redoks wykorzystywane jest specjalne urządzenie - jonometr. Jednostką pomiaru jest miliwolt. Podczas pomiaru urządzenie określa wartość liczbową ze znakiem plus lub minus, co jest potencjałem redoks roztworu.

 

Organizm ludzki – roztwór wodny.

Jak już powiedziano wcześniej potencjał redoks charakteryzuje aktywność reduktorów lub utleniaczy dowolnego roztworu (czyli zdolność tego roztworu do oddawania i przyjmowania elektronów).

Reduktory i utleniacze zawsze występują w każdym roztworze wodnym (z wyjątkiem wody destylowanej).

Organizm ludzki jest (bez względu na to jak paradoksalnie to brzmi) jaskrawym przykładem skomplikowanego roztworu płynnego.

Jesteśmy istotami wodnymi w pełnym słowa tego znaczeniu. Nasze ciało składa się z wody w 65%, mózg – w 85%, szkliste ciało oka – w 99%.  Krew zawiera 83% wody, tkanka tłuszczowa – 29%, kości szkieletowe – 22%, nawet emalia nazębna składa się z 0,2% wody.

Ze względu na to, że wszystkie roztwory zawierają utleniacze i reduktory, jesteśmy (chociaż bardzo ciężko jest to sobie wyobrazić) swoistym zestawem utleniaczy i reduktorów, znajdującym się w stanie ciągłego wzajemnego oddziaływania (reakcji) ze sobą.

W ten sposób potencjał redoks odgrywa ogromną rolę w naszym życiu. Rolę, którą medycyna współczesna nie do końca jeszcze zrozumiała, lecz coraz bardziej pojmują ją biolodzy i biofizycy.

 

Możliwości techniczne pomiaru potencjału redoks w organizmach żywych na razie są ograniczone ze względu na wiele dość obiektywnych przyczyn. Podczas mierzenia potencjału redoks krwi lub komórki nie sposób jest uniknąć styczności z tlenem w powietrzu i z elektrodami. Poza tym pomiary należy przeprowadzać drogą wdrążania elektrod i zaburzania spójności tkanek, co samo w sobie narusza sens mierzenia potencjału redoks. Chyba najbardziej pełna informacja na temat pomiaru i danych wyliczeniowych potencjału redoks krwi i tkanek wewnętrznych zawiera się w książce W.I. Priluckiego i W.M. Bachira „Woda aktywowana elektrochemicznie: właściwości anomalne, mechanizm działania biologicznego” (Moskwa, 1997).

 

Potencjał redoks konkretnych par utleniająco-redukcyjnych możno wyliczyć według formuły Nernsta z uwzględnieniem wskaźnika pH. Te wyliczenia wykazały dla krwi tętniczej z pH=7,4 teoretyczne znaczenie potencjału redoks -0,2V, natomiast dla krwi żylnej –0,15V (wyliczenia przeprowadzone w systemie pH) [16].

 

Pomiary, przeprowadzane za pomocą elektrody wodorowej są bardzo niewygodne. Dlatego na całym świecie są wykorzystywane elektrody chlorosrebrne, przy pomocy których zostały dokonane wszystkie pomiary, wspomniane w tej książce. Aby zacząć używać tego systemu pomiarów zamiast pomiarów wodorowych, od otrzymanych wartości należy odjąć 200-207 mV, w zależności od temperatury [17]. Przekładając dane teoretycznie obliczonych wartości potencjału redoks na znajome miliwolty i system elektrod chlorosrebrnych otrzymujemy, że:

• Krew tętnicza ma obliczeniowy potencjał redoks wynoszący około -7 mV.

• Krew żylna ma obliczeniowy potencjał redoks wynoszący -57 mV.

Dane obliczeniowe potencjału redoks krwi są potwierdzone pomiarami, przeprowadzonymi przez grupę naukowców z Niemiec (Steller, Hofmann i inni).

 

Potencjał redoks produktów.

Nie tylko „roztwór ludzki” charakteryzuje się potencjałem redoks.

Każdy płyn, który pijemy ma potencjał reakcji oksydacyjnej (redoks). To oznacza, że razem z płynem (wodą, sokiem, wodą mineralną) otrzymujemy nie tylko zestaw witamin, minerałów i mikroelementów, ale również utleniacze i reduktory, protony i elektrony.

Znane stwierdzenie „Jesteś tym, co jesz”, z pozycji nauki współczesnej, można go z powodzeniem zamienić na „Jesteś tym, co pijesz”.

Przeprowadziłam ponad setkę pomiarów potencjału redoks napojów, czyli płynnych produktów spożywczych. Pomiary były przeprowadzane przy pomocy chlorosrebrnej elektrody jonometrem firmy «GREISING» (rys. 9–12).

Rys. 9. Potencjał redoks coca-coli  +300±25 mV
Rys. 10. Potencjał redoks soku pomidorowego  +36±15 mV

 

Rys. 11. Potencjał redoks czerwonego wina  +49±15 mV
Rys. 12. Potencjał redoks zielonej herbaty z dodatkiem wanilii   +85±10 mV

 

Potencjał redoks niektórych produktów:

Produkt	Potencjał redoks
Sok jabłkowy	+112±15 mV
Sok winogronowy	+150±15 mV
Kawa «Nescafe» rozpuszczalna	+70±15 mV
Sok pomidorowy	+36±15 mV
Herbata czarna	+65±15 mV
Herbata zielona	+50±15 mV
Coca-Cola	+300+350 mV
Ocet 5%	+400±15 mV
Wino czerwone	+50±15 mV
Woda wodociągowa	+150+350 mV

Pomiary pokazują, że spożywane przez nas napoje mają różny potencjał redoks, w zależności od tego, jakie utleniacze lub reduktory w nich dominują. Te pomiary udowodniają już istniejącą wiedzę – na przykład, szeroko znane są przeciwutleniające właściwości zielonej herbaty (ma ona dość niski potencjał redoks). Czerwone wino również posiada właściwości antyoksydacyjne i pite (uwaga!) w niewielkich ilościach obniża ryzyko powstania chorób sercowo-naczyniowych. Pomidory wykazują właściwości antyoksydacyjne i antyrakowe (najniższy potencjał redoks wśród wszystkich płynów).

Potencjał redoks produktów różni się w zależności od tego, gdzie zostały one wyprodukowane. Profesor Hofmann – jeden z najbardziej znanych autorytetów w Niemczech w dziedzinie pomiarów potencjałów redoks produktów spożywczych, opierając się na tysiącach pomiarów doszedł do wniosku, że ekologicznie czyste soki, w Niemczech noszące nazwę „bio”, mają bardziej niski potencjał redoks, niż zwykle soki, otrzymane w wyniku masowej produkcji [18].

Natomiast coca-cola jest znana ze względu na swoje właściwości utleniające i oksydacyjne (ma ona bardzo wysoki potencjał redoks, niewiele niższy od potencjału 5%-go octu!).

 

O coca-coli chciałoby się powiedzieć w szczególności.

 «Odа» do coca-coli. Coca-cola jest najbardziej popularnym i dostępnym napojem, sprzedawanym na każdym skrzyżowaniu. Należy ona do grupy napojów gazowanych i składa się z cukru, wody, dodatków smakowych, sztucznych aromatów i konserwantów.
Ta „odżywcza” mieszanka jest nasycana pod ciśnieniem dwutlenkiem węgla (tym samym, które wydychamy), co zupełnie nie nadaje temu napojowi korzystnych właściwości, lecz stwarza masę niewygód – przez podwyższenie temperatury w żołądku gaz zaczyna rozszerzać się i wydzielać się do przełyku. Dlatego gazowane napoje tak często wywołują zgagę i odbijanie się treści żołądkowej.
Zaspokoić pragnienie tym napojem? Niemożliwe – zawartość cukru jest w nim tak wysoka, że po pierwszym uczuciu zaspokojenia pragnienia po jakimś czasie znów zachciewa się pić.

Prawie wszystkie napoje tego typu zawierają kofeinę – w niemałych dawkach. Jak wiadomo kofeina jest słabym narkotykiem, powodującym uzależnienie, co czyni spożywanie napojów gazowanych konieczną potrzebą, w szczególności u dzieci. Poza tym coca-cola zawiera wyciąg z rośliny coca – tradycyjnego środka narkotycznego, używanego przez amerykańskich Indian.

Proszę spróbować przeprowadzić w warunkach domowych następujący eksperyment: wziąć kawałek mięsa i zalać go coca-colą. Proszę zauważyć, po jakim czasie ten napój go całkowicie rozpuści – „zje”. A teraz proszę sobie wyobrazić na chwilę, co coca-cola robi z emalią nazębną lub śluzówką żołądka.

 

Woda – produkt spożywczy numer jeden !!!

Potencjał redoks wody wodociągowej (rys.13) zależy od jej składu mineralnego i chlorowania.

Rys. 13. Potencjał redoks wody wodociągowej   od +150 do +350 mV.

Chlorowanie wody. Chlorowanie, używane w celu dezynfekcji wody, oczywiście jest ogromnym dobrem. Dzięki niemu ludzkość pozbyła się epidemii cholery i innych chorób zakaźnych, zabierających miliony istnień ludzkich.

Podczas analizy wodociągowej wody chlorowanej wykryto takie związki chloru, od samych nazw których można wpaść w depresję. Na przykład:

• chloroform – środek anestezjologiczny;
• węglowodan czterochlorku – odplamiacz;
• trójchloroetylen – związek toksyczny;
• dichloroetan – klej do szkła organicznego.

Uspokajająca informacja: te substancje, znajdują się w wodzie pitnej w koncentracjach, nie powodujących zatrucia organizmu.

Zatrważająca informacja: zgodnie z ostatnimi badaniami toksylogicznymi – te i szereg innych pochodnych chloru posiadają kancerogenne i mutagenne właściwości. Ostatnio znaleziony został związek pomiędzy spożyciem wody chlorowanej a podwyższonym ryzykiem powstania raka odbytnicy, pęcherza moczowego, dróg moczowych i mózgu.

Dzieje się tak dlatego, że związki pochodnych chloru tworzą ze związkami organicznymi zawartymi w wodzie tak zwane trójchlorometany, należące do związków kancerogennych, czyli powodujących powstanie nowotworów złośliwych. Zgodnie z danymi Narodowego Instytutu Onkologicznego w USA, chlor, zawarty w wodzie, odpowiada za 2% przypadków zachorowań na raka nerek i wątroby. Poza tym chlorowanie zwiększa potencjał reakcji oksydacyjnej wody, czyli jej zdolność utleniającą.

Nietrudno zauważyć, że potencjał redoks większości produktów płynnych o wiele przewyższa fizjologiczne normy organizmu ludzkiego. Są one w stosunku do niego utleniaczami.

Kiedy płyny, mające o wiele większy potencjał redoks, niż krew i środowisko wewnętrzne organizmu przedostają się do jego środka, zabierają elektrony od komórek i tkanek, które na 70-80% składają się z wody. W wyniku tego procesu biologiczne struktury organizmu (membrany komórkowe, organoidy komórkowe, kwasy nukleinowe i inne) są narażone na uszkodzenia na skutek utleniania. Procesy zakwaszania obiektów biologicznych prowadzą do swobodnego rodnikowego utleniania i leżą u podstawy pojawienia się i rozwoju wielu chorób.

 

Metodyka codziennego stosowania "wody żywej".

Rekomendowany potencjał redoks wody żywej do codziennego picia powinien wynosić od 50 do -70 mV i być maksymalnie przybliżony do fizjologicznych wartości potencjału redoks krwi i tkanek organizmu.

Woda żywa jest rekomendowana do picia:

• osobom przewlekle chorym na skutek zaburzeń oksydacyjnych – 250-300 ml dziennie;
• osobom zdrowym – 150 ml dziennie, po korekcji dysbalansu utleniaczy, spożywanych razem z napojami z przerwą na 2 tygodnie po każdym miesiącu picia.